nat en verzopen strompelden we het café binnen, het eerst wat ik voelde nog voor ik het zag waren twee ogen die zo diep door men lijf sneden dat ik de dichtsbijzijnde stoel heb gegrepen om te zitten voor men knieën het begaven wegens 'what da fok is dees'.
incognito as ever, schuilend en loerend vanachter mijn struik der zelfonzekerheid, bewonderde (aka: kwijlen/ijlen/geilen) ik je vanop een afstand die me veilig leek. ik sprak je niet aan, maar moest mezelf bedwingen om niet naar je toe te stappen en te zeggen: 'lieve mooie man, ik zie je graag, ik wil me spinnend als een heerlijke tijger nestelen in je warme lenden en pas ontwaken in de lente, zeg me dat je me graag ziet en neem me mee door de regen naar je zetel, naar je bed.'
dat heb ik dus NIET gedaan, op mijn manier heb ik je via facebook op de koffie gevraagd en dat is ondertussen vijf dagen geleden, binnenkort kom je iets eten en wat samen in de zetel hangen. nog steeds heb ik geen woord met je gewisseld, nog geen klank heb ik gehoord, enkel je saxofoon galmt door de huiskamer, en alsof er niets anders bestaat in de wereld, verlamd het men hele lijf als choco uit de ijskast.
I will try to keep my calm, eat soup for two days so I'll fit into my pants again, not check my mail every two minutes, go to the hairdressers, clean the house, wash the cat, polish the silver, call my girlfriends to ventilate, wax my legs, sort my clothes ... OMG ... WHAT am I gonna wear?!!
hij is jonger, geen probleem, maar wil een gast die grietjes van 22 kan krijgen een sprong wagen met iemand die klaar is om er voor te gaan? en zou ik mezelf dan op dun ijs begeven als we meteen naar bed gaan? dat doe ik anders ook nooit...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten